miłosz zezula

Cześć nazywam się Miłosz i mieszkam w Przemyślu. Jestem bardzo wesołym, energicznym i ciągle uśmiechniętym chłopcem.

Urodziłem się 06.07.2015 roku i do drugiego roku życia rozwijałem się bez zarzutów. W wieku trzech lat po wielu badaniach zdiagnozowano u mnie autyzm wczesnodziecięcy. Na dzień dzisiejszy niestety nie potrafię mówić, odpowiadać na pytania, komunikować się. Często jestem zdenerwowany, nie potrafię skupić się długo na jednej zabawie, denerwują mnie dźwięki, których nie potrafię zrozumieć. Kręcę się w kółko i macham rączkami. W październiku 2018 roku otrzymałem oświadczenie o niepełnosprawności a w grudniu 2018 orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego oraz o potrzebie wczesnego wspomagania. Od października 2018 uczęszczam w programie wczesnego wspomagania za życiem w Przemyślu. Od drugiego stycznia 2019 zostałem przyjęty do specjalnego ośrodka szkolno-wychowawczego w Przemyślu nr 1 i codziennie uczestniczę w zajęciach. Niestety to wszystko za mało bym dorównał dzieciom w moim wieku, dlatego tata poszukuję dalszego wsparcia mojego rozwoju dodatkowych zajęć z rehabilitantami oraz zajęć terapeutycznych. To wszystko abym mógł kiedyś poradzić sobie w życiu.

Trzy lata później...
Od momentu przyłączenia do fundacji 'Miej Serce' mija właśnie prawie trzy lata w tym czasie dużo się u mnie zmieniło. Niezmiennie cały czas uczęszczam do przedszkola oraz na terapię jednak jestem już od tego roku szkolnego 2021 w grupie starszaków, mam sześć lat. Potrafię już trochę mówić, właściwie mogę powiedzieć co tylko chcę, jednak nie zawsze jeszcze mam na to ochotę, a w dalszym ciągu nie odpowiadam na pytania. Umiem pisać i czytać, od niedawna się sam ubieram do przedszkola, jednak zdarza się że czasami jeszcze z drobną pomocą taty, kiedy koszulka jest tył na przód, ale staram się każdego dnia nie popełnia błędów ten kto nic nie robi. Niestety wciąż nie za bardzo rozumiem czym jest zagrożenie otaczającego mnie świata. Nie potrafię też wciąż panować nad swoimi emocjami. Najgorsze jest to, że nie mogę wtedy powiedzieć co doprowadza mnie do nerwowej sytuacji. Nie wiem czym jest strach i nie wiem jakie konsekwencje przyniosą moje dziwne zachowania, jak otwieranie samemu klamek, drzwi, czy próba uruchomienia pralki i kuchenki gazowej. Są to rzeczy które bardzo mnie fascynują i nie mam wpływu na to że nie zdaje sobie świadomości zagrożenia. Nie można mnie zostawić samego nawet na chwilę. Wymagam stałego wsparcia drugiej osoby. Mam jednak nadzieję że z czasem i z tym sobie poradzimy. Chcę z całego serca podziękować bardzo wszystkim którzy okazali mi pomoc wpłacającym darczyńcom, osobom które podzieliły się ze mną jednym procentem podatku, przyjaciołom ze stowarzyszenia Przemyskie Serca w Przemyślu to właśnie dzięki wam mogłem kupić sprzęt rehabilitacyjny oraz uczestniczyć w dodatkowych zajęciach z logopedą.
Dziękuję wszystkim z całego serca za okazaną mi pomoc. Miłosz Zezula.