kacper gertner

Syn zachorował zupełnie niespodziewanie, po kolejnym bólu brzucha i wymiotach trafiliśmy do szpitala z podejrzeniem salmonelli, bo byliśmy na weselu i nasza pani doktor POZ, stwierdziła że to może być zatrucie i że syn jest odwodniony, no więc szpital i kroplówki. Pojechałam i na miejscu diagnoza cukrzycy zwaliła mnie z nóg. Zawalił się cały nasz cudowny, do tej pory świat. Wyłam z bezradności i drżałam o moje, w sumie już 14 letnie dziecko, mój mały Kacper, wiecznie żywy i uśmiechnięty leżał na łóżku szpitalnym jak nieżywy. Pomyślałam, jak to będzie teraz, jak będziemy żyć, mamy jeszcze przecież chorą na zespół Turnera córkę. Jak to będzie... Ale dopiero po powrocie do domu ze szpitala zaczęło się prawdziwa walka o normalne, w granicach możliwości życie. Teraz po kilku tygodniach od diagnozy, mamy ciągle nieprzespane noce i w ciągu dnia stres, jak on sobie poradzi w szkole, ale daje radę, bo kto jak nie ja.. Tylko zadaje sobie pytanie, czemu nam się to przytrafiło, dlaczego....

Teraz czekamy na pompę insulinową i znowu stres, jak to będzie, czy będziemy potrafili z tym żyć...