izabela kozak-sikorska

Urodziłam się w 1.01.2020 r. Kiedy byłam jeszcze w brzuszku mamy, zdiagnozowano u mnie złożoną wadę mózgu. Razem z mamą i tatą jeździliśmy po szpitalach, szukać dalszej diagnozy. Prawda okazała się bardzo smutna. Lekarze powiedzieli, że będę bardzo ciężko chora, albo nawet umrę. Jednak moi rodzice nie porzucili mnie i mieli siłę aby walczyć o mnie z całych sił, ile tylko mogli. Po urodzeniu przeszłam szereg badań i operacji m.in wstawienie zastawki, ponieważ oprócz tego wszystkiego, co mnie spotkało, zdiagnozowano u mnie wodogłowie. Po miesiącach w szpitalu w końcu trafiłam do domu. Rodzicom udało  się zrobić mi badania genetyczne, w których wyszło, że mam bardzo rzadką wadę genetyczną praktycznie niespotykaną, TUBA1A, lisencefalie, agenezjęciała modzelowatego i nieprawidłową budowę móżdżku. Rodzice bardzo chcieli mi pomóc,  codziennie ze mną ćwiczyli i wozili na różne terapie , abym była chociaż trochę zdrowsza. Po jednej z  rehabilitacji dostałam napadu padaczkowego, który trwał wiele godzin. Nawet w szpitalu lekarze nie mogli go przerwać. Udało się po wielu godzinach. To jeszcze bardziej skomplikowało moja i tak niewesołą sytuację. 

 Dziś mam 5 latek. Jako mała dziewczynka nie różniłam się od innych dzieci, poza tym, że miałam opóźnione funkcje poznawcze. Teraz niestety mam coraz większy problem. Nie potrafię  sama, siedzieć, chodzić, mówić ani nawet nic utrzymać w ręku. Jedyne co mam to piękny uśmiech i bardzo kochającą rodzinę. Potrzebuję ciągłej rehabilitacji i terapii. Choć jest mi na nich bardzo ciężko, to wiem że są potrzebne, bym mogła robić postępy. Moi rodzice i starsza siostra od początku są bardzo dzielni i radzili sobie z sytuacją jak mogli, ciesząc się najmniejszym nawet moim postępem. Tatuś się mną zajmuje, a mamusia pracuje całymi dniami, żeby mi zapewnić rozwój. Ale jest im coraz trudniej. Im jestem starsza, mam coraz więcej potrzeb, a sprzęt rehabilitacyjny, ortezy i inne niezbędne rzeczy, które są coraz droższe. Dlatego rodzice postanowili podzielić się moją historią i poprosić o najmniejsze chociaż wsparcie. Dziękuję za Wasze piękne  serca i wierzę, że okazane mi dobro do Was wróci. Iza