jagoda ziemska

Cześć! jestem Jagoda. Urodziłam się 26 stycznia 2019 roku, co było najszczęśliwszym dniem dla moich rodziców. Od pierwszych chwil mojego życia otaczali mnie miłością i troską, a mój pierwszy rok był pełen radości i odkryć. Byłam ciekawskim dzieckiem, które z zainteresowaniem poznawało świat wokół siebie. 

Jednak około 21. miesiąca, kiedy na świat przyszła moja siostrzyczka, zauważyłam, że coś się zmienia. Z dziecka, które z entuzjazmem odkrywało otoczenie, nagle zaczęłam tracić zainteresowanie wszystkim, co mnie otaczało. Rodzice szybko dostrzegli te zmiany w moim zachowaniu, co zaniepokoiło ich bardzo. 

Wkrótce rozpoczęła się nasza droga do zrozumienia tego, co się ze mną dzieje. Po wizycie u lekarza rodzinnego zaczęliśmy uczestniczyć w spotkaniach w poradni psychologiczno-pedagogicznej. Początkowo sugerowano moim rodzicom, że regres w moim zachowaniu mógł być spowodowany zazdrością o nowego członka rodziny. Jednak moi rodzice nie poddali się i postanowili szukać dalszej pomocy, co zaowocowało wizytami u różnych specjalistów, takich jak neurolog, laryngolog, audiolog czy psychiatra. To był dla mnie trudny czas, ponieważ każda z tych wizyt wiązała się z dużym stresem i niepewnością.

W międzyczasie rodzice zdecydowali się na diagnozę przetwarzania sensorycznego. Okazało się, że mam nadwrażliwość na dźwięki i światło, problemy z napięciem mięśniowym, trudności w utrzymaniu równowagi oraz wybiórczość pokarmową. We wrześniu 2021 roku zdiagnozowano u mnie autyzm dziecięcy, co było dla nas wszystkich dużym zaskoczeniem, ale jednocześnie dało nam pewną odpowiedź na pytania, które nas dręczyły.

Obecnie jestem pod stałą opieką zespołu terapeutów, w tym logopedy, neurologopedy, terapeuty integracji sensorycznej, oligofrenopedagoga i terapeuty TUS. Uczęszczam również na zajęcia integracji sensorycznej, które pomagają mi lepiej radzić sobie z moimi trudnościami. Choć nie potrafię jeszcze komunikować swoich potrzeb w sposób, w jaki chciałabym, moi terapeuci pomagają mi w pokonywaniu tych barier. Mam zaburzenia mowy i ogromne trudności w nawiązywaniu kontaktów społecznych, co czasami sprawia, że czuję się osamotniona.

Moja rodzina robi wszystko, co w ich mocy, aby wspierać mnie w dążeniu do samodzielności. Wierzą, że z odpowiednią pomocą i terapią mogę osiągnąć wiele. Niestety, terapie są kosztowne, a my potrzebujemy wsparcia, aby móc kontynuować tę drogę. Wierzymy, że razem damy radę, a każda, nawet najdrobniejsza pomoc, będzie dla mnie nadzieją na lepsze życie.

Dziękuję za poświęcenie czasu na zapoznanie się z moją historią.